Lessons When in a tight spot, the best thing to do is to retreat, isolate yourself, and rebuild. Even there, your enemies might penetrate and destroy you. But the chances are smaller than if you venture out there with few resources.
Better to fence yourself in. Build walls. Secure your cocoon. And then, once that is done, lick your wounds. And start building up again.
Do it wisely. Give attention to the right things. Secure the balance.
Cover all sides. Make sure you have the healing power. Heal in time.
Reinforce your strong sides so they become even stronger.
...
I bet you are thinking about the post below and that I am again quoting from the book.
Well I'm not. I'm talking about Age of Empires II, the Conquerors Expansion. It took me in total about 25 hours to come out victoriously.
Lately, I have been reading a bit in "The Tibetan Book of Living and Dying"', by Sogyal Rinpoche, "one of the foremost interpreters of Tibetan Buddhism to the West". Every time I get absorbed by it and some form of calm falls over me. Most of the things that are written make perfect sense. And it has been a long time since I have come across anything making real sense. Perhaps we have gotten used to the non-sense. Though I am not prepared to shave my head, give away all my worldly possessions and retreat for 27 years in the mountains of Nepal. Not yet.
Here is a quote from the book. Put on some 'relaxing music', burn a few sticks of incense and let it sink in... I'm serious!
"Perhaps the deepest reason why we are afraid of death is because we do not know who we are. We believe in a personal, unique, and separate identity; but if we dare to examine it, we find that this identity depends entirely on an endless collection of things to prop it up: our name, our "biography", our partners, family, home, job, friends, credit cards... It is on their fragile and transient support that we rely for our security. So when they are all taken away, will we have any idea of who we really are?
Without our familiar props, we are faced with just ourselves, a person we do not know, an unnerving stranger with whom we have been living all the time but we never really wanted to meet. Isn't that why we have tried to fill every moment of time with noise and activity, however boring or trivial, to ensure that we are never left in silence with this stranger on our own?"
"Stop the presses" Today, an article appeared in the Belgian newspaper 'De Standaard', about 'blogging'. A while ago, the author of the article had mailed me a few questions about the phenomenon. Since I feel that some of my quotes may give a bit the wrong impression, I hereby publish the full answer I gave to the questions. I especially refer to the piece where I confirm that a blog is a bit of a "peeping tom activity" ('burengluren'). The reference to 'Big Brother' and the 'Thuis'-soap was connected directly to the part about some blogs being boring like hell (pardon my French, I definitely did not exclude myself here). I do not consider blogs at all as a mere Big Brother phenomenon.
Another quote, "to have my little self present on the world wide web: the thought alone appeals to my vanity": I meant it a bit more general than that, I hope you will see that a few lines below (for locals only, I am afraid, this is a local shop today, you know:).
The third quote, "If I have something to say, it has to come out and then I post it", is indeed what I said. But it goes on "if nobody reads it, tant pis". Except that "tant pis" (French for "your loss", or "too bad"), words I did not use, is not quite the same as "then that is no obstacle to the outlet".
For what it's worth, here's the "uncut" version, my ideas about blogs...
"Hoe kwam ik op het idee van een weblog?" Ik had gehoord over het "fenomeen" van webloggen en ook hier en daar een 'blog' bezocht, zoals die van Wim De Bie (ondertussen overgeheveld naar site van VPRO). Ik was het niet meteen zelf van plan, wegens "wat heb ik nu eenmaal te vertellen?". Toen kwam ik blogger.com op het spoor, een service die het bloggen wel heel gemakkelijk maakt en ook host. En ik dacht, waarom niet? "Me on the
web", het blijft iets dat ergens de ijdelheid streelt, veronderstel ik.
"Waarom? Wat is er leuk aan?" Eigenlijk is het een elektronisch dagboek, min of meer (met dat verschil dat je moet opletten wat je schrijft, want je naasten lezen mee :). Het is een plaats waar je bepaalde meningen, gevoelens... allerlei zaken eigenlijk kan ventileren. Niet alleen dat, je kan je 'entries' opfleuren met foto's, tekeningen... Niets is onmogelijk (in mijn geval is het voorlopig nog puur text-based). En, niet onbelangrijk, je bent een zoveelste rader in het gigantisch gelinkt netwerk genaamd Internet. Dat is trouwens de basisbedoeling van het webloggen, als ik me niet vergis. Evoluties bijhouden in het Internetwereldje: nieuwe sites, ophefmakende pagina's die een blogger als scoop
aanbiedt... Maar onderhand wordt het gewoon gebruikt als een persoonlijk dagboek. Met voor- en nadelen. Wie staat er te springen om de posting door Tracy in Dallas die melding maakt van haar bezoek aan de tandarts en dat ze morgen examen wiskunde heeft?
Blogs zijn per definitie niet bepaald de sites die je gemakkelijk "bookmarkt". Maar het blijft leuk om doen natuurlijk. Het blijft een soort van "publiceren".
Wegens het Internet nu ook voor iedereen mogelijk...
"Heb je contact met je lezers?" Goede vraag. Heb ik overigens wel lezers? Als principe plaats ik geen "counters", omdat die al te veel gegevens verzamelen (behalve dan op een "links-pagina", die er sowieso niet toe doet). Er is wel het systeem van 'comments', een box op je pagina waardoor mensen op elke posting een commentaar kunnen plaatsen. Interessant. Een pagina vol lege (contradictie) commentaren is overigens niet noodzakelijk een zielig gegeven. Ik heb zelf recent een sobere counter geplaatst, die dus enkel het aantal 'hits' weergeeft, maar die is al
een tijdje "out of order". Het maakt allemaal niets uit... Als ik iets te zeggen heb, dan post ik het. Dan moet het eruit. Als niemand het leest, is dat geen obstakel voor de ontlading. Waarom dan een comment box plaatsen, vraagt u? Again, goede vraag. Weblog heeft een dualiteit: aan de ene kant is het een persoonlijk dagboek, aan de andere kant bied je je potentiële lezers genoeg contactkanalen. Wat is het nu? Persoonlijk of publiek? Intiem (op Internet??) of openbaar (en wat dan met "indringers"?). Het blijft een boeiend medium, dat
is een feit.
"Vormen de bloggers (misschien nog niet in België, maar wel in Amerika) geleidelijk aan een volwaardige tegenhanger van de traditionele pers?" Heb ik weinig zicht op. Betwijfel ik een beetje. Hangt er van af wie de blogger is vermoed ik. Het blijft trouwens een persoonlijk verslag. De traditionele pers, mag ik verhopen, brengt een neutraal relaas van de feiten.
"Wat is een weblog voor mij?" Een weblog is voor mij een soort dagboek, bijgehouden op een website, vrij toegankelijk voor iedereen. Alles kan en alles mag. Regelmatig updaten is een must, maar vaak onmogelijk. Geforceerd updaten is voor mij uit den boze. Elke dag een paar woorden met een link naar een of andere site is al te makkelijk.
Een weblog kan ook een soort makkelijk bij te houden journaal zijn van een of andere hobby. Zoals linuxleeklog.blogspot.com, mijn andere blog. Een weblog kan persoonlijk, amateuristisch zijn (ik verwijs naar mezelf), of een voor anderen compleet oninteressant regelmatig relaas (ik verwijs ook naar mezelf), of de internet-uitlaat van een bekender persoon (pdw.blogspot.com of bieslog).
Het blijft een elektronische variant van het dagboek. Soms interessant (blog van Israëlische soldaat bijvoorbeeld, of moviedollar.blogspot.com, met enkele fraaie literaire staaltjes), soms hysterisch-hip, soms ronduit oervervelend. Big Brother speelt ook hier een rol. Neem een individu, "publiceer" het, vestig er de aandacht op. Er zal altijd wel iemand zijn die er zijn eigen "Thuis"-soap van maakt...
